Yarpaqları tökülür bu parkın
Payız qocalır və ağarır saçları
Yüz min kilometr addım atdım
Ölü padşahların qırılmış tacları
Həyat bacarır, həyat iyrəndirir özündən
Sonra yenidən sevgimizi alır
Mən gözləmirəm day sabahı
Bu gun dekabr mənim payızımı basdırır
Gözlərimdə yaş, ümidlər içimdə parçalanıb
Mən həmin Qaraqan deyiləm
Kağız nifrət eliyir, qələm yazmağa utanır
Ama mən başqa şey bilmirəm
Qoy bu otaqda məhv olsun etiraf
Şəhzadə yataqda gözləyir ehtiras
Ama sətir misranı qoymur bıraxım
Bu gun dekabr mənim payızımı basdırır
(verse: Qaraqan)
Onun bədənində mənim tərim
Dərin addımlar, nəfəslər dərin
O unudub indi zamanı, məkanı,
Tarixi, adını, sözləri, hərfləri
Divarlar sıxır, çiyinlər sıxır
İncə qadın kobud qolların arasında
Zamanın arasında tapmışıq sonsuzluq
Beyin sıxır, dırnaqlar cızır
Mənim kürəyimdə xətlər çəkir
Şəhzadəm ahlar çəkir
Sülh bayraqları çəkir, olur təslim
Mən iblis, aramızdakı tilsim
Mən öyrədirəm ona bu rəqsi
O sevir, bilə-bilə ki, gedəcəm mən əbədi
Bədənim yanır, ruhum azdırır
Bu gun dekabr mənim payızımı basdırır
(verse: Qaraqan)
Yatır şəhzadə səhər, açıq pəncərələr
Mən durmuşam onun önündə
Mənim beynimdə ölümcül zəhər
Mən getməliyəm oyanmamış o gözlər
Mən qoymalıyam məktub ya çiçək
Addımlar, bir də qış dolu o küçə
Sevginin son rəqsi idi bu gecə
Bu yuxu ola bilməz əbədi, gerçək
Külək tələsdirir dəqiqələri
Onun barmaqları, kiprikləri məni eliyir dəli
Ya da heç nə qoymadan gedəcəm
Şəhzadəmdən doymadan gedəcəm
Birdən çılpaq mələk səsdən ayılır
Öpüşlər, göz yaşı, sınır ayrılıq
Səni sevirəm, qollarımız sarılır
Bağışla dekabr, payızım qayıdır
