(verse: Qaraqan)
Biri var idi,biri yox idi.
Bir gecə açdım pəncərini mən,
Aşağıda qaçışan balaca insanlara baxdım.
Nəfəsimə çəkdim şaxta, ayazı, qışı gətirər otağıma,
Pərdəni rəqs edəndə gördüm, küləklə,
Hər şeyi yenidən başlıyaq.
Amma mən yorğun, amma sən kinli, amma yox o hisslər artıq həvəsdə.
Qapını üzümə örtüb çıxdı otaqdan, qalmışam yenə pəncərədən açılan mənzərə.
Məni uçmağa vadar etməsə, bu nəğmə oxunar.
Şəhərin sonsuz binalarının işıqları, gözümü qamaşdıran
Soyuqdandımı, şaxtadandımı, yanağıma tökülən ilıq yaşlar.
(verse: AiD)
Yenə yuxusuz, dolmuş gözlər qorxusuz.
Qaranlıq otaqda tək qalmışam
Yenə göz yaşı yağışla birgə darıxır qucaqsız.
Yarpaqlar ağacda üsyan edəcək payızı hasara almağa,
Yox meyl, yox güman, yox həvəs indi qəfəsdən uçmağa.
Yenə donmuş qanadlar, pəncərə, 4 divar birdə mən, hansı fəsildi bilmirəm.
Dibçəkdə də solacaq bir gecə qızılgül, solsun qoy, dərmirəm.
Səni sevmirəm, ey uzun gecə yuxumu qaytar , geri, de necə?
Deyəcəm sevgilimə ki, gecəni keçirtdim gecəylə tək baş-başa.
Yaşamaq istərsən get tək yaşa, sən ayrı, mən ayrı.
Qalaq indi çətin həyat.yox bu mövzu ağırdı,
Yuxusuz gecədə,gözüm qaraldı.
Yerim isti,yorğanaltı həyat mənə çox şeyi öyrətdi.
İlk kabusumu suya danışanda, dedim ki, əjdaha gözünü mənə bərəltdi.
Amma, indi bu kabusum gülmələdi,
Yuxularsa bir işarədi
Mələklər sevəcəm, butalar görəcəm,
Oyananda yenə səni seçəcəm,
Hər gün təkrarlanan yuxusuzluq xəstəlikdi sanki,
Mən pəncərə qarşısında yorğun, göyə baxıram, dilimdə suallar.
(verse: Qaraqan)
Soruşdum küləkdən, niyə belə əsirsən, hara tələsirsən?
Dedi: Mən buludlarımı susuz səhralara yağdırmağa gedirəm.
Soruşdum günəşdən: Hanı sevgilin ay, niyə dalaşıbsız
Dedi: Biz bir yerdə olanda zülmət düşə bilər aləmə.
Ulduzlardan soruşdum: Nazlı qızlar parıltınız nədəndi?
Dedilər: Ağlamaqdan, kipriklərimizdəki yaşlardan.
Soruşdum quşlardan: Məni özləriylə apararlarmı?
Soruşdular: Qanadların varmı? Qaraqan qanaqların varmı?
Soruşdum dənizdən: Niyə dalğaların gedib-gəlir?
Dedi: Tənhalıqdan darıxmamaq üçün özüm-özümə bu oyunu düşünmüşəm.
Soruşdum dağlardan: Niyə zirvələriniz qarlı?
Dedilər: Uzun illər yaşadıq, bizdə qocaldıq, saçlarımız ağardı.
Soruşdum çaylardan: Hara qaçırsız, kimdən qorxursuz ki?
Dedilər: Öldürdüyümüz qayaların ruhu bizi rahat buraxmır.
Soruşdum torpaqdan: Niyə ölmüş insanları udursan ki?
Dedi: Qisas alıram, məni alçaldıb taptalıyanlardan.
Bir gecə açdım pəncərini mən,
Aşağıda qaçışan balaca insanlara baxdım.
Nəfəsimə çəkdim şaxta, ayazı, qışı gətirər otağıma,
Pərdəni rəqs edəndə gördüm, küləklə,
Hər şeyi yenidən başlıyaq.
Amma mən yorğun, amma sən kinli, amma yox o hisslər artıq həvəsdə.
Qapını üzümə örtüb çıxdı otaqdan, qalmışam yenə pəncərədən açılan mənzərə.
Məni uçmağa vadar etməsə, bu nəğmə oxunar.
Şəhərin sonsuz binalarının işıqları, gözümü qamaşdıran
Soyuqdandımı, şaxtadandımı, yanağıma tökülən ilıq yaşlar.
