Qurtul

(verse: PRoMete)
Günəş, parlaq səma,
Tozlu pəncərə.
Çərçivə arasından sızan şüa.
Qəribə ahəng, qəribə qamma,
Puç olmuş arzular.
Hərşey çox bəsit, mənasız dünya!
Fikirləşir ki, bəlkə toz olum
Mən də sızan şüada rəqs edim.
Amma kölgə var və görünməmək qorxusu
Ya da səs olum,
Qucaqlayım qulaqları və beyin.
Mən yazıram ki, sən eşidəndə yaşayım.
Mən bilirəm ki, sən eşitdin, mən yaşadım.
Hər sətirimdə çək nəfəs və gülümsə,
Qoy gözlərində təbəssüm görünsün.

(Nəqarət: PRoMete)
Qurtul bu cəmiyyət qəliblərindən,
Tələ sevgilər saxlayan
Paslı insan qəlblərindən!(x3)


(verse: AiD)
Əgər sən öz hökmünlə barışmağa yox desən,
Əgər sən içdə yatan arzularına qalx desən,
Əgər sən bezib bir gün bu yerləri tərk etsən,
Yenə də gülümsə, qəm itsin gözlərində
Qoy tükənsin! Xəyallarının hamısı bəsdi artıq, böyü biraz!
Həyatda uzaqlarda çox olmusan amma həyat hələ dayaz.
Bahar yoxsa yaz, fərqi yoxdu sənlə mən kimi.
Bu təbiətin bir qanunu, sevinclə qəm kimi.
Sol, gözlərində solan o hisslər kimi.
Qaç, sevgimizdən qaçan mələklər kimi.
Bax, bircə dəfə də həyata kor insan kimi.
Yol, uzanmışdı amma biz tükənmədik ki!
Həyatım, sən ömrümdə yoxsan artıq!
Bilməsəydi, qərənfil qəmli sayılmazdı insan ölməsəydi!
Döndü attığım hər addım.
Darıxardım dönməsəydi.
Ölməsəydi susuz dərviş, bəlkə ağac əkərdi səhrada!

(Nəqarət: PRoMete)
Qurtul, bu cəmiyyət qəliblərindən!
Tələ sevgilər saxlayan
Paslı insan qəlblərindən! (X3)


(verse: PRoMete)
Mənə yaddı bu səma!
Sənə düşmən bu günəş!
Yenə qarlı bu dağlar!
Budaqlar yarpaqsız!(x2)